"Wat de... krijgen we nou?" Kun je denken.
Lekker asociale uitspraak. Hebben we keihard gewerkt aan de 'denk aan elkaar, zorg goed voor anderen, sociale afstand' modus...krijg je dit.
En toch is het waar.
Is het zelfs een mega waardevol gebaar dat je kunt maken.
Waarmee je een ander ECHT helpt. Juist in deze tijd.
Want wat gebeurt er vaak?
Zodra zo’n verhaal begint. Of al net daarvoor.
Wanneer een ander zijn probleem met ons deelt.
Dan slaat er in ieder van ons een innerlijk stemmetje aan.
Die daar direct van alles van vindt.
Van het delen met ons.
Omdat dat stemmetje wiebelig wordt van problemen.
Echt GEEN tijd heeft hiervoor. Door wil gaan.
Van het probleem zelf.
Omdat wij dan het probleem niet zien.
Of waar het nou eigenlijk om gaat.
Van die ander.
“Jemig, die is zo zoekende. Zo onervaren.
Zo overgevoelig. Theatraal. Zielig”.
Oh die is op. Overspannen. Kan de stress niet aan”.
Ja, dit stemmetje in ons trekt problemen slecht.
Errug slecht…
Heeft de dingen liever glad en gestreken.
Ziet problemen liever gaan dan komen.
Want die maken ons en dus dat stemmetje onzeker.
Dus begint dit stemmetje driftig van alles te roepen.
In jouw hoofd. Dwars door dat verhaal van die ander.
Wat je maar half hoort, met je conclusie al in de startblokken.
Zo luisteren we.
Om te antwoorden.
Niet om die ander ECHT te horen.
Meer om dat opgewonden stemmetje te sussen.
Ga je de ander onderbreken.
Kruisverhoor stijl.
Of ga je preken, halverwege het verhaal.
Bekritiseren. Wegwuiven. Bagatelliseren. Afleiden.
Of nog erger, ‘IEK!’
Je gaat het probleem van die ander oplossen.
Zo van, ‘geef dat maar aan mij’.
Klopje op je bolletje.
‘Ik weet er wel raad mee. Jij niet’.
Zo. Opgelost. En weer door.
Ik blij, jij…?
Die ander is niet gezien, niet gehoord.
Voelt zich vaak niet goed genoeg en een stuk onzekerder.
Dat merk je direct in je gesprek.
De ander raakt geïrriteerd, wordt stil of geeft op; ‘laat maar’.
Of…gaat achterover hangen en belt jou nu elke dag.
“Huh?! Hoe kan dat nou?”
Denkt dat innerlijke stemmetje gefrustreerd.
“Wat is er toch mis met die ander?
Ik sta hier potverdikke mega lekker te helpen”.
“Nou… nee”.
“Oh. Wat dan wel?”
Je hebt het probleem van een ander opgepakt.
En er een oplossing van jou opgeplakt.
“Zo. Pleister d’r op…” dat idee.
Weet je nog?
Problemen zijn er om ons uit te dagen. Om te groeien.
Dat werkt dus alleen als je ze zelf mag oplossen.
“Ja, jeumig man!”
Mag je er dan niet meer zijn voor een ander?
Zeker wel. Juist nu. In deze tijden.
Mijn boodschap van vandaag:
Jij kunt de ander helpen.
Door jezelf altijd eerst de vraag te stellen:
“van wie is dit probleem?”
Van jou? Van jullie?
Bekijk ‘m. Bespreek ‘m. Erken ’t en kies een win-win.
Ook een kunst. Ander verhaal, voor een andere keer.
Van de ander?
Accepteer dat. Laat het bij de ander.
Geef vertrouwen dat die ander zijn probleem zelf kan oplossen.
Geef 100% van je aandacht zonder dubbele agenda.
Kun je nu niet helpen?
Wees daar eerlijk over.
“Ik kan nu niet met aandacht naar je luisteren”.
En geef het waarom.
Kun je dit wel?
Stel dan de ander de simpele vraag:
“wat heb jij op dit moment van mij nodig?”
- Dat ik puur luister,
- met je mee denk
- of wil je mijn advies?
En respecteer dit!
Het gehele gesprek. En daarna.
Check dit elke keer dat een ander bij je komt.
Probeer het en ervaar de magie.
Voor jezelf, de ander en jullie relatie.
Oprecht luisteren is een ware kunst.
Die iedereen kan leren. Ook jij.
En die ene collega.
Ik wens je een veilig en speels Pasen!
Linda
Ben jij klaar om ongelimiteerd te groeien?
Ontvang eye-opening tips, gewoon in je mailbox.
